RAF (Rote Armee Fraktion) üyesi olduğu için 1986 yılında cezaevine giren Eva Haule, ilk üç yıl tek kişilik bir hücrede tecritte kaldı. 1989 yılında başlattıkları açlık grevinin sonunda başka bir cezaevine gönderildi ve koşulları bir ölçüde "normalleşti". Burada dışarıdan gelen iki gönüllü fotoğrafçı ile tanıştı ve düzenledikleri kurslara katıldı. İlk fotoğraf denemelerini cezaevindeki bazı tutuklularla yaptı. Bu denemelerin başarısı üzerine çalışmayı bir proje haline getirmek üzere tutuklularla tek tek görüştü. Görünmez kılınmış, dışlanmış ve yalıtılmış kadınların fotoğraflarını sergileme düşüncesi herkesin hoşuna gitti. Böylece 1998-2003 yılları arasında Almanya-Preungesheim cezaevinde "Tutsak Kadınların Portreleri" sergisi oluştu.

Eva Haule'un cezaevindekilerle ilgili yorumu şöyle: "Özgeçmişlerimiz tümüyle farklı da olsa, bizi birbirimize bağlayan şu oldu: Herkesin normal bir vatandaş yaşamı diye adlandırdığı şeyle bizim hiçbir şekilde uyum sağlayamamamız ve bunu istemememiz. Egemen olan bu ilişki biçimlerine ve toplumsal ölçülere-buna bağlı olan kadın şemasına da-uymuyor olmamız bizim sorunumuz değil." Bir tutuklu olarak yaklaşımını, "İçsel özgürlüğü ve canlılığı cezaevinde de olsa koruyabilmek için üretici olmak mutlak bir zorunluluktur" diyerek açıklıyor. Yaşanan fotoğraf deneyi için ise şunları söylüyor: "Kadınlardan hiçbiri, kendini öngörülen bir izleyici kitlesi için ortaya koymadı. Her şeyden önce, kendileri, aileleri ve dostları için istiyorlardı fotoğrafları. Her zaman dile getirdim: Burada yaptığım şey, beni buradan dışarı çıkarmalı."

Tutsak Kadınların Portreleri, Goethe Enstitüsü ve Karşı Sanat Çalışmaları tarafından desteklendi.